Een gesprek met Joris, initiatiefnemer van Waldorf School Amersfoort.
Maak kennis met Joris, de aanjager van Waldorf School Amersfoort. Vader van twee kinderen (5 en 11), vrijeschoolliefhebber, visionair denker en woonachtig in een knus jaren ’30 huis met zijn vrouw, kinderen en teckel Willem. Geen bestuurder op afstand, maar iemand met zijn voeten in de klei en het hart op de juiste plek. De WSA is voor hem geen project, maar een kans om het onderwijs opnieuw en anders vorm te geven — van binnenuit.
Vind je dit een leuk artikel? Deel het met anderen.
Wat betekent verwondering voor jou?
“Verwondering is eigenlijk het begin van alles. Het is die open blik waarmee kinderen de wereld in stappen: fris, nieuwsgierig, zonder oordeel. Dat mogen we als volwassenen niet kwijtraken. In het onderwijs zou verwondering niet alleen iets zijn dat je ‘toevoegt’, maar een houding, een manier van kijken.
Je ziet het ook thuis bij mijn kinderen. Als je ruimte geeft om echt te kijken, ontstaat vanzelf die vonk. Leren wordt dan iets wat voortkomt uit verlangen en niet uit druk. En dat wens ik ieder kind toe. Dat een school een plek is waar niet alleen het hoofd, maar ook het hart en de handen mogen meedoen.”
Hoe zie je jouw rol als bestuurder?
“Ik geloof niet in top-down aansturen, zeker niet in een school. Het zijn de leraren die elke dag het verschil maken — zij moeten dus ook aan het roer staan. Daarom bouwen we bij WSA aan een echt docentencollege, dat samen vormgeeft aan het leerplan en de pedagogische koers.
Mijn rol is vooral faciliterend: zorgen dat er ruimte, vertrouwen en richting is. En dat er een structuur is die rust biedt, zonder dat het verstikkend wordt. In de praktijk betekent dat: korte lijnen, transparantie, goede afspraken — maar altijd met het kind als middelpunt. Niet het systeem, niet het rooster. Het kind.”
Wat maakt de WSA voor jou bijzonder?
“Wat ik zo krachtig vind aan deze school is dat het niet alleen gaat over ‘een nieuwe plek’, maar over een andere manier van kijken naar onderwijs. Hier brengen we de diepe pedagogische rijkdom van het vrijeschoolonderwijs samen met een moderne, heldere organisatiestructuur.
We bouwen een gemeenschap waarin iedereen — ouders, docenten, kinderen — zich gedragen voelt, zonder dat het zwaar of ingewikkeld wordt. Geen lange vergaderingen of vage beleidsstukken, maar met elkaar de schouders eronder. En het helpt dat er zo’n warm, betrokken team aan de basis staat. De begeisterung spat ervan af, en dat maakt het echt anders dan je op veel plekken ziet.”
Wat wens je de kinderen van de WSA toe?
“Dat ze zichzelf durven zijn. Dat ze leren om op hun eigen kompas te vertrouwen, en dat ze ervaren dat leren niet alleen in boeken zit, maar in het hele leven. Dat ze wortels én vleugels krijgen.
En als ze later aan deze school terugdenken, hoop ik dat het voelt als een plek waar ze met plezier kwamen. Waar ze mochten dromen, spelen, leren, struikelen en opstaan. En dat als ze ooit een mier over het pad zien lopen, ze even glimlachen en denken: ook die is op zijn eigen avontuur.”
Waarom heb jij de rol op je genomen om deze nieuwe Waldorf-school in Amersfoort mee op te bouwen?
“Dat ontstond heel natuurlijk. Een paar bevlogen juffen kwamen met hun droom — een plek waar écht vrijeschoolonderwijs kon bloeien. Niet top-down, niet vol gedoe, maar echt: met het kind in het midden, met ruimte voor verwondering, ritme en menselijkheid. Ik werd geraakt door hun overtuiging, en tegelijk voelde ik: ja, dit is precies waar ik in geloof.
In mijn hoofd klopte het plaatje meteen. Ik had al langer het idee dat het onderwijs anders georganiseerd zou moeten worden — niet centraler, maar juist dichter bij de klas, dichter bij het kind. Waldorf School Amersfoort werd een soort missing piece: een plek waar pedagogiek, organisatie en ziel samenkomen.”
Hoe zou jij jouw rol als directeur-bestuurder omschrijven?
“Ik sta niet voor de klas, maar ik werk elke dag vóór de klas. Mijn werk begint waar dat van de leerkrachten moet kunnen stromen. Dus ik zorg dat er een stevige basis ligt: rust, structuur, kaders, maar nooit dichtgetimmerd. Denk aan huisvesting, geldstromen, contact met overheden — allemaal zaken die ruimte moeten geven, geen ruimte moeten innemen.
Ik ben niet iemand die met lijstjes boven een team hangt. Ik luister, faciliteer en zorg dat het geheel klopt. Noem het maar de Haarlemmerolie. Als het goed is, merk je mij niet op het bord, maar wel in de rust waarmee de school draait. Wat we doen is kwetsbaar én krachtig tegelijk — dus ik probeer veiligheid, helderheid en vertrouwen te brengen. En af en toe ook een grap, of gewoon een arm om iemand heen. Want daar begint het eigenlijk altijd mee.”
Je hebt een achtergrond in organisatiepsychologie én bent ondernemer. Hoe helpt dat jou in deze rol?
“Het helpt vooral om het overzicht te houden zonder het menselijke kwijt te raken. Mijn studie leerde me hoe je teams gezond houdt en energie laat stromen. En als ondernemer weet ik hoe je ideeën omzet in daden.
Maar uiteindelijk gaat het mij altijd om betekenis. Alles wat je organiseert — vergaderingen, begrotingen, lesroosters — moet ten dienste staan van wat we echt willen: dat kinderen gezien worden en zich kunnen ontwikkelen, en dat docenten hun werk kunnen doen met liefde en vakmanschap. Daar wil ik voor staan. Niet alles hoeft perfect, maar het moet wél echt zijn.”
Tot slot: wat typeert jou?
“Ik drink altijd om 10.27 uur een espresso. Mijn favoriete moment van de dag. De ochtend is al een beetje geland, maar er ligt nog een hele dag vol mogelijkheden voor je. Meestal zit mijn oude teckel Willem dan onder tafel. En ik heb iets met het getal zeven — maar daar moet je me een keer live naar vragen. Dat is een heel verhaal.”
